شعر و دل نوشته های اسارت

          اسیر  خسته                                                                          

به فریادم برس  در ظلمت  قبر 

              ببار  باران   رحمت   از  دل   ابر

ببار باران رحمت تشنه ام  من          

        اسیر  خسته   و سر گشته  ام  من

نمی دانم چرا این چرخ گردون          

           دل ما  عاشقا ن را کرده   پر خون

الـــهی کــام  مشتاقــان  برآیــد          

            گل   زیبــای   مــن  از در  در آید

چـــرا باد صبـــا  دیــگر نیامد              

         شب   وصل  عزیزان  بر  سر  آمد

دلم خون شد زدست آن پری رو        

    که در  بــندم  کشد  با  دام   گیـــسو

لب لعل و گل روی و دل سنگ          

      مــداوم  می کند  با  طالبش   جنگ

دل سنـــگش خدایا مــوم گردان           

          بلا و رنــج  ،  از جانش    بگردان

به پــیش پـــای او قربـــانیم کن         

      غــــــلام   محــفل  شاهـــانیم   کن

دل من چون کبوتر بچه ای بود         

       اســـیر  گیــسوی جــانانه ای   بود

نمی دانم چرا صیــاد  بیرحـــم        

      پرو بالم شکست و کرده اش  زخم

الا  صیاد  اسیــــر  کــوی اویم           

      اسیــر و خستــه ی زنــجیر مویــــم

نمی خواهم بـدون روی  جانان          

       بمیرم  در غریــبی  و  دهــــم جان

بیاد پیـکر گلــگون و  بی ســر            

       که رنگین کرده انـد  ایران  سراسر

رهایم کن  زدست  قـوم نــادان          

         ببـــینــم  چـــهره   پــیرجـمــاران

     الهی شاهد  ما  ناله  ها  کرد 

      دلش بر شمع روی تو فدا کرد                               

  « شاهد جهرمی »                    الانبار-- عراق

1364/08/09 

                                                      (بمناسبت دیدار امام )

                                                              مشتاق دیدار              

 زجان مشتاق  دیدارش شدم   من           به جان خود خریدارش شدم  من

دلم  زانو  زده  در پیش     دلدار               شدم  زندانی    آن   ماه رخسار

 چه خوش روزیست آنروز شرفیاب            به پیش   خسرو  رخساره  مهتاب

زشوق   دید نش   جانها    نهادیم           به  کف تا چهره ی پاکش   بدیدیم

که او سروی  درون آن  چمن  بــود          چــو  خورشیدی  میان انجمن  بود

زبرق چهره اش  یکباره     مُردیم            به جای خویشتن چون مرده ماندیم

همه  چون مردگان  خاموش ماندیم           که از  عشق خدا  مدهوش  ماندیم

چو عیسی بر تن بی روح جان دا د            بشارتها  کــه  از را ز  نهــان    دا د

خدا  دیدم  و لیکن  نی خدا     بود             که او آیات  حــق   روح خدا   بــود

شرر زد  بر  تن   افسرده ی    ما               تبر   زد بر دل  بت   گشته ی  ما

چو موسی آن عصا بر قلب ها زد                بهـــر  دل  آن عصا  خورده   بنازد

که عیسی بر تن بی روح جان دا د           بسی امــوا ت را روح و روا ن  دا د

ولی    عیسای    ما   الله    یارش           نگهــدارش      بــود     پروردگارش

که  بر دلهای  مرده   آتشی    زد               که  جز  بر  عشق اله می نسوزد

چنان   شعله کشیده  سوز  دلها               که   عا لمگیر شد   آه    درونــها

فدا  کردم به راه آن  مــه خــــود             دو تا زان لالــه ی  نشکفته ی  خود

بیا  جانم به  قربان  خودت  کن               هزاران همچو شاهـــد  بنده ات کن

غلط  گفتم ندار د هیـچ    ارزش               تن صدها چو من با خـود مسنجش

تویی    آن آیت    عرش  الهــی              به پیشت آمده   یک   رو  سیاهی

فدایش  می کنم     گلزار   لالــه            نگـــردد جان  او   تب دار     لالــه

 زدرگاهت  مرانم  بحر  رحمت

      اگرچه بوده ام بس بی مروت    

 « شاهد جهرمی »  عراق الانبار    3/1/65

          خدا را شکر می گویم همیشه       عطا کرده به من قلبی چو شیشه

                                                                        ( شاهد جهرمی )

       اکنون که به یاری خداوند متعال توفیق حاصل گردید که با کمک ونظر خاص

ائمه اطهار سلام الله علیهم اجمعین در خدمت عزیزان باشیم ،در ایام سوکواری

 ابا عبدالله الحسین علیه السلام بیتی از ابیاتی که در دوران اسارت در مدح مادر

بزگوارش  حضرت فاطمه سلام الله علیهاکه توجه ویژه به اسرا داشتند تقدیم می گردد 

 وبقیه اشعار بعدا تقدم میگردد.

        رمز هستی جهان فاطمه است     گوهر کون ومکان فاطمه است.......

          عقده یعنی  

دسته دسته اطلسی پژمرده است

این دلم از بی کسی افسرده است

هیچ کس این عقده ی دل وا نکرد

عقده جائی غیر دل پیدا نکرد

عقده هم خالی نمی گردد زدل

خاک بر سر می کند از عقده ،گِل

عقده هم ویرانگری ها می کند

مشت لیلی پیش ما وا می کند

زلف لیلی بید مجنون گشته است

یاس هم چون لاله دل خون گشته است

یاس هم بوی غریبی می دهد

بوی عطر یک حبیبی می دهد

یاس هم با لاله باشد آشنا

آشنا سوزد چو شمعی بی صدا

دسته دسته یاس پرپر می شود

برگ برگش برگ دفتر می شود

دفترش خونین ز خون لاله هاست

خون لاله هم ازاین خون ها جداست

یاس من خشکید وشب بو،بو نداد

هیچ شمعی هم درین سو، سو نداد

شمع دل پروانه ای در بر گرفت

آتشش از پای تا سر، در گرفت

آتش عشقش چو عقده در دل است

عشق هم در پیش او پا در گِل است

عقده یعنی اشک خونین شفق

عقده یعنی سر نهادن پیش حق

عقده یعنی سوزش پروانه ها

عقده یعنی خنده ی د یوانه ها

عقده یعنی اشک ها جاری شدن

سیل غم از آسمان باری شدن

عقده یعنی بی کسی در بی کسی

عقده یعنی عالمی دلواپسی

عقده  یعنی بغض مانده در گلو

عقده یعنی گریه ی بی های وهو

عقده یعنی ناله های مستمر

عقده یعنی گریه کردن تا سحر

اشک هم این شعله را خامُش نکرد

سوختم امّا مرابی هُش نکرد

موج موج اشک هم بی حاصل است

چونکه دریای غمم بی ساحل است

ساحلی در عقده های بی کسی

مانده ام در کوچه ی دلواپسی

بی کسی دلواپسی رنج ِمدام

سر کشیدم جرعه جرعه جام جام

خون دل خوردم که بینم روی او

سر نهم از بندگی در کوی او

دیده ام، بی خوابِ مهدی گشته است

این دلم بی تاب مهدی گشته است

حسرت دیدار مهدی می کشد

عاقبت این درد او را می کُشد

عقده را با خون دل آغشته اند

عقده رادر لاله ها پیچیده اند

عقده ها دارد دلم بنما ظهور

این شب ظلمانیم ،کن غرق نور

عقده ،همچون شعله های سرکش است

سوختن ،هم در دل آتش خوش است

آتش عشقش نصیبم کن مدام

تا کنم درس وفاداری تمام

سر نهم در طشت خون ،بی واهمه

جان دهم در پیش پای فاطمه

حسرت اندر حسرتست این زندگی

زندگی مرگ است با دلمردگی

کودک دیروز تو در خواب شد

شوره زارازاشک اوسیراب شد

نشنوی دیگر لا لائی های من

مُرده ام  ،امّا نمی بندم دهن

گرچه پُرشد این دهان ازخاک گور

بی کران از بی کران بارید ،نور

نسترن ، پیچیده دور پیکرم

پیکر صدپاره ازپا تا  سرم

تا نمانم بی کفن درزیر خاک

پاک پاکم زین تالم پاک پاک

وا نمی گردد چرا این عقده ام؟

عقده های پُر شده از غصّه ام

همچو «شاهد» یاس یا آلاله ام

عقده ی وامانده ی صدساله ام

«شاهد جهرمی»

پاییز 1384