شعر و دل نوشته های اسارت

سیلی  خور  روزگاری ای   دل           

   در  بستر   احتضاری  ای   دل

 چون زلف به شانه ی پری روی          

 آشفته و بی  قراری   ای  دل

با  سیل   دما دم  دو د ید ه            

  سر زند ه وپر شراری  ای دل

او رفته  به  کو ی  بی و فایی

       تو د ید ه به راه داری ای دل؟

 تو  سوخته  در  آتش  هجری

         چون لاله ی بی بهاری  ای دل

 پر پر شد ه ای  ز باد  هجران 

        سر گشته ودر فراری ای  دل 

      گفتم که  مرو  به راه  مستی

      گفتا که چه بی خماری ای دل

                                                                     81/9/17

               شاهد جهرمی